اشعار

توبـه‌هـایم را شکـسته اشـتـباه دیگـری            از گـناهی می‌روم سوی گـناه دیگری
لحظه لحظه پشت هم شیطان فریبم می‌دهد            می‌گـذارد بر سر هر راه چـاه دیگری

گریه باید کرد تنها در عزای تو حسین            توبه غیر از این ندارد هیچ راه دیگری

مثل حُر من نیز برگشتم که غیر از خیمه‌ات            نیست مارا در هـمه عالم پـناه دیگری
ای زمان در طول تاریخ اینچنین داری سراغ            بی‌کفن،لب تشنه،بی‌سر پادشاه دیگری؟
آه از آن ساعت از آن گودال و از آن قتلگاه            آه از آن تل که خودش شد قتلگاه دیگری
می‌کـشیـدند آه هم شمـشیرها هم تیرها            از دل هر نیزه برمی‌خاست آه دیگری
کاش در آن لحظه‌ها یا خواهرش آنجا نبود            یا نمی‌انداخت بر جسمش نگاه دیگری
انتقام خون اورا یک نفر خواهد گرفت            از پس این ابـرها پیـداست ماه دیگری

به شعر دوری تو چشم خون دوات من است           دوای دوری صحنت فقط برات من است

حـرم نـدیـده نه، آنکس که دیـده می‌دانـد           شب زیارت کویت شب وفـات من است

منـم که زائـر کـرب‌و‌بـلای خـود یـعـنی           که سینه‌ام حرم و اشک غم فرات من است

به وقـت ذکر تو رسـوا شـوم هـمان اول           جنون و مستی و دیوانگی صفات من است

که گفته روضه تان جزو مستحبات است           شعائـرت همگی جزو واجبات من است

به نیزه رفت سر تو که سر به سجده کنم           که گریه بر سر زخمی تو صلات من است

چرا چو کشتی بشکسته خواندنت آنروز؟           که آن سفینه بشکسته خود نجات من است

خدابه چشم تو بهتر ز کعبه محشوراست           مـسیـر کربـبـلا اهـدنـا صرات من است

بـکُـش مـرا که فـنـا می‌کـند مـرا مـرگـم           که جان به راه تو دادن فقط حیات من است

بنـای نـوکـری‌ام بی‌دلـیل، محکـم نیست            که در طراز شما سروری در عالم نیست

به قدر تو که خدا گفته است(اَنَا دِیَـتُک)            به پـیـشـگـاه الـهـی کـسی مُـکـرّم نیست

به این دلـیل که اسماء توست (ذکـرُ الله)            زمـان دَم، زِ دَم تـو دمـی مُـقـدّم نـیـست

(هُـوَالشَّهید وَ أنتَ الشَّهید) مشهـود است            صفات مُشـترکت با خـدای ما کـم نیست

تـویـی تـجـسـّم ما از خُـدای عـزّ و جـل            اگرچه ظاهـراً او در نظر مُجـسّم نیست

رسیـده‌ام به مقـامی که در منازل عـشق            حیات هردو جهان بی‌غمت فراهم نیست

بهشت معنی روضه ست روضه اوج غم است            که گفته است به فردوس حرفی از غم نیست؟

در آب چشم عزادارت ای حقیقت اشک            تقـدّسی ست که در آب چاه زمزم نیست

منی که از همه جا رانـده‌ام از این شادم            که جز رواق حـریم تو سر پـناهم نیست

تو را به بغض علی آن دوتا لعین کُشتند            فـقـط به خاطر دِرهم تن تو دَرهم نیست

تو گـوشوارۀ عـرشـی و می‌کُـشد مـا را            غمی که از کفت انگشت رفت و خاتم نیست

عالم همه یک نقطه‌ای از نونِ حسین است           عشق است چنین جاذبه در خونِ حسین است

زیبـاییِ احـساسِ من این است که جـانم           آن عاشقِ‌ دیـوانه وُ مفـتـونِ حسین است

این دل که اسیر است و در این دام گرفتار           چون آهوی سرگشتۀ هامونِ حسین است

عمری ست دلم بارِ غـم هجر کشید است           اصلاً بنویسـید که مجـنـونِ حسین است

بر سیـنـۀ قـبـرم به خـطِ خـون بـنگـارید           هان این دلِ سودا زده افسونِ حسین است

یا لیـتـنی کـنُت و مَعکـم وردِ لبِ ماست           دنیا به ابـد یکـسره مـدیـون حسین است

در کرب‌و‌بلا گـفـت گر هـیهـات ز ذلّت           چون عزّت و آزادگی قانونِ حسین است

در ظهـرِ عـطش کـرب‌و‌بلا وُ تهِ گودال           این قلبِ خدا هست که محزونِ حسین است

هرگز نشود مشعـلِ این واقـعه خامـوش           تا روی جهان صورتِ گلگونِ حسین است

تا نبـضِ جهان می‌زند، این دایـرۀ عشق           عالم همه چون نقطه‌ای در نونِ حسین است!

مثل شمعی آب باید گشت پای روضه‌ات           بـال باید زد دمـادم در هـوای روضه‌ات

اعـتقاد ما دو چندان می‌شود در تکـیه‌ها           رزق ما را می‌دهد اشک عزای روضه‌ات

خـادمـیـنت اکـثراً ریزه خـوران اکـبـرند           خیر و برکت می‌رسد پایین پای روضه‌ات

گریه‌های مـادرت شبهای جـمعه می‌دهد           عطر و بوی کربلا را در فضای روضه‌ات

با همان دست کـبودش فـاطمه روز ازل           نام ما ها را که بنوشته گـدای روضه‌ات

تا که بوی سیب از صحن و سرایت می‌وزد           روضه بر پا می‌شود در کربلای روضه‌ات

گـیسوان تو پریشان شد به دست قـاتـلت           مو پریشان کرده ما را ماجرای روضه‌ات

تو زمین خوردی که ما با اشک پاکیزه شویم           آه، ای شاه زمین خورده فدای روضه‌ات

خواهرت از خیمه‌گه تا قتلگه دامن کشان           بر زمین می‌خورد با هر وای وایِ روضه‌ات

تو راهم دادی و دارم دو چشمانِ تر از اینجا            کجا را دارم آقاجان؟! کجا را بهتر از اینجا؟!

نوشتی سردرِ هیأت؛ نجاتم میدهد عشقت            رسیدم توشه بردارم برای محشر از اینجا

خدا را شکر در کارم گره افتاد و برگشتم            به لطفت سر درآوردم دوباره آخر از اینجا

پرِ پـرواز لازم داشتم محـضِ طوافِ تو            گرفتم مثل فطرس عاقبت بال و پر از اینجا

میانِ روضه تحویلم گرفتی بینِ خوبانت            قسم خوردم نخواهم رفت جایِ دیگر از اینجا

تو هستی سیدالعطشان، و من سیراب از داغت            دلم آتش گرفت و آب؛ شد شعله‌ور از اینجا

به دستانت سپردم حاجتم را که شنیدم رفت            به عرشِ بیکران، خونِ علی‌ّاصغر از اینجا

امان از عصرِ عاشورا، تنت افتاد در گودال            تو را می‌دید روی تل چه مضطر خواهر از اینجا

جسارت شد به اهلِ خیمه و حرف از اسارت بود            طناب آورده و آغاز شد دردسر از اینجا!

یک کهکشان خطاست حجاب میان ما            کـردار نــارواسـت حـجـاب مـیـان مـا

شهرت بلای جان حـقـیران عالم است            اعـمـال پُـر ریـاست حـجـاب میـان ما

خود سر شدیم و درک بزرگان نکرده‌ایم            دوری ز اولـیـاست حـجـاب مـیـان ما

دیدی مرام و مشی شهیدان ز یاد رفت            غفـلت ز جـبهـه‌هاست حجاب میان ما

غـرق کـدورتـیـم، سـر سـفــرۀ کـریـم            این روح بی‌صفـاست حجـاب میان ما

تـقـلـید اهـل ذکـر زمین گـیـرمان کـند            گـاهی هـمین دعـاست حجاب میان ما

صاحب نفس، نفس بده ذکر شکستگان            اذکـار بـی‌بـهـاسـت حـجـاب مـیـان ما

ای شـاه نـیـنـوا به نـوایـی رسـان مـرا            این جـان بـی‌نـواست حجـاب میـان ما

جان جهان، جمال تو بر نیزه دیدنی ست            دوری ز نـیـنـواست حـجـاب مـیان ما

تـرسـم سـر بـریـده‌ات اظهـارمـان کند            هـجـران کـربـلاست حـجـاب مـیان ما

دارم از طفلی خودم را بی‌قرارت می‌کنم           هر چه دارم یا نـدارم را نـثـارت می‌کنم

تو قـتـیل گریه‌ای، پس من برای گریه‌ام           دیده‌ام را وقف چشم اشک بارت می‌کنم

آب می‌نـوشـم به یـاد خـشکیِ لـبهـای تو           با دو قطره آب خود را داغدارت می‌کنم

در حسینیه همین‌که روضه برپا می‌شود           گریه بر حال رباب و شیرخوارت می‌کنم

حنجـرت ذکر خـدا می‌گفت زیر نیـزه‌ها           بـینِ سجده یـاد جـسم نیـزه دارت می‌کنم

حال که از کـربلا دورم، میان روضه‌ها           هیأتت را گاه‌گاهی چون مزارت می‌کنم

می‌زنم بر سینه‌ام، چون نیزه خورده سینه‌ات           همچو میثم عاقبت سر را به دارت می‌کنم

از فرس افتادی و جسم تو مرکب کوب شد           تا قـیامت لعـنِ خـصمِ نـابکـارت می‌کـنم

اگرچه فاصله‌ها تا حریم و حائر توست            دل شکـسـته ما تا ابـد مـجـاور توست

فـقط نه قلب جهان بی‌قرار کرببلاست            بهشت هم همۀ جـمعه‌ها مسافر توست

بهشت قـیمت این عشق آسمانی نیست            بهشت باغچه‌ای زیر پای زائر توست

بهشت و حور و قصورش برای زاهدها            تمام تاب و تب من فقط به خاطر توست

به سجـده‌های بـلـند شب تهـجّـد نیست            شرار عشق که در خلسه‌های شاعر توست

به هیچ خلعت دنیا عوض نخواهد کرد            عبای نور که بر شانه‌های ذاکر توست

تــو آئــیــنـه ربّـیّ و آبـــروی زمــیـن            خدا”رضأ به رضائک” کلام آخر توست

آخـر میان روضـۀ تو خـوب می‌شـوم            پیش عـلی و فـاطمه محـبـوب می‌شوم

جنس دلم اگرچه کم ارزش تر از مس است            با ذکـر یا حـسـین طـلاکـوب می‌شـوم

آرام می‌شـوم وسـط روضه ها ولـی…            دور از حسینـیه پُر از آشـوب می‌شوم

هر جا به غصه‌های حـرم فکر می‌کنم            در مـشکـلات زنـدگی ایّـوب می‌شـوم

پای همین عَـلَم به خـدا می‌رسم حسین            با ندبـه‌های کـرب وبـلا خوب می‌شوم

وقـتـش شده اشکم چـنان بـاران بـبارد            سنگـیـنی هـجـران دلـم را می‌فـشـارد

سهمم فراق است و فراق است وفراق است            تقـویم، دائم فـصل هجـران می‌شـمارد

به زائری که با خودش جان مرا بُـرد            گــفــتـم بـرایـم ذره‌ای تــربـت بـیـارد

در عشق آنکه واقعـاً دنبال قرب است            دل را به دست صاحب دل می‌سـپارد

چـیزی نمی‌خـواهم از آقـایم هـمین که            در روضه راهـم داده مِـنَت می‌گـذارد

در آخـرت لـبـخـنـد مـی‌چـیـنـد یـقـیـنـاً            هر کس که بـذر گـریه در دنـیا بکارد

گـفـتند اشکـم مرهم زخـم حسین است            ای کـاش چـشـمـم تا دَم مـرگـم بـبـارد

از کـودکی که روضه‌هایش را شنـیدم            بیـزارم از اسـبـی که نـعـل تـازه دارد

تشنه لب در کربلا غوغا بپا کردی حسین           جان خود را هم برای دین فدا کردی حسین

لحظـۀ آخر که آن نامرد خـنجـر را کـشید           جای نفرین، زیر لب او را دعا کردی حسین

تا که دیدی پشت زینب از مصیبت گشته خم           مادرت زهرای اطهر را صدا کردی حسین

شد زمین کـربلا از خـون یاران تو سرخ           این هـمه ایـثار در راه خـدا کردی حسین

در محرم اشک من، چون خون تو جاری شده           قلب ما را هم به عشقت مبتلا کردی حسین

گـنج من بـاشد گـدایی در میـان روضه‌ها           صد هزاران شکر چون ما را گدا کردی حسین

از کریمان هر عطایی می‌رسد بی‌منت است            پس گدایی از شما در اصل عین عزّت است
از همان روزی که آدم توبه‌اش مقبول شد            می‌توان فهمید اشک روضه‌ات بی‌قیمت است

از حسین بن علی یک عمر هر چه می‌رسد            مثل آیات خدا نور و شفا و رحمت است
سایه سار چشم‌هایت جنت فردای اوست            هرکه امروزش عرق ریزان کار هیأت است
می‌درخشد مثل مروارید در شبهای قـبر            دانۀ اشکی که نذر روضه‌های حضرت است
آدمی با گریه بر تـو تازه مؤمن می‌شود            روضه‌ات یعنی که دانشگاه انسانیت است
فرش روضه بال جبریل و یقین داریم که            مستمع اینجا فقط با حکم زهرا دعوت است
می‌رویم و عاقبت از ما چه می‌ماند به جا؟            غیر مهری که نثار اهل بیت عصمت است
خنده‌های سرخ”اسلم”وقت رفتن می‌نوشت            کشتۀ عشقـت شدن بالاترینِ نعمت است

تسبیحِ دل ذکر و دعـا را دوست دارد            «أمَّن یُجیبِ» روضه‌ها را دوست دارد

دستِ گـدایی هـمه سویـش دراز است            بنده نـواز است و گـدا را دوست دارد

شکـی نـدارم با هـمیـن دستـان خـالـی            اربـابـمان پـیوسـته ما را دوست دارد

حـبِّ حُـسِیـنِ بنِ عَـلی در سیـنـه دارد            هرآنکه با ایمان، خـدا را دوست دارد

فـرقـی نـدارد ارمـنـی یا شیـعـه بـاشد            هرکس که من دیدم، شما را دوست دارد

ایـن نــوکـر بـیـچـاره را دریــاب آقــا            از کودکی کرب و بلا را دوست دارد

منی که غرق گناهم، شکسته بال و پرم            چگـونه نـام بـلـند تو را به لب بـبرم؟!

اگر که دوست نداری “خدا خدای” مرا            اجازه هست صدایت کنم به چشم ترم؟!

خودم نیـامده‌ام نیـمه شب به درگـاهت            تو خواستی که بیافتد به این حرم گذرم

بیا مـرا جلـوی دیگـران خـراب مکـن            بگیر دست مرا که به سنگ خورده سرم

مرا ببخـش و دوباره بگیر در آغـوش            قـسم به حُـرمت خـون مدافـعـان حـرم

بـنا نـبـود فـقـط خـوب‌ها حرم بـرونـد            شبی بـیـا و مـرا هـم به کـربـلا بـبـرم

تـمام هـستی من هـست مـادر و پـدرم            فـدای حـضرت اربـاب مـادر و پـدرم

اگر حـسین نـشد عـاقـبت کـفـن بـشود            چگونه نوکرم و بهر خود کفن بخرم؟!

هـنوز نـیـمۀ شب‌هـای جـمـعـه می‌آیـد            نـوای مـادر او: تـشنه ذبـح شد پـسرم

کسی‌که از تو و از داغ تو خـبر دارد            هـمیـشـه در غـم تـو دیـدگان تـر دارد

دلی که سوخت برایت خدا بهایش داد             خـدا به سـوخـتگان غـمت نظـر دارد

قـسـم به نـالـۀ زهـرا کـسی نـمی‌مـانـد            اگـر که پـرده خـدا از غـم تو بر دارد

مـن از تــلاطـم امـــواج آب دانــسـتـم            که در مصیـبت تو آب هم جگـر دارد

به ساحت حرمت میرسد هرآن کس که            شبـیه فـطرس درگـاه بـال و پَـر دارد

به جـمع گـریه کـنان حـسین و کرببلا            ببـین ز عـرش خـدا فـاطمه نظر دارد

ای روح عشق، معنی خلد برین، حسین           راز و نیاز روز و شب راغـبین، حسین

مـا در کـنـار تو هـمـه آسـوده خـاطـریم           واضح ترین تجلی حِصن حَصین، حسین

هـیـئـت اگـر نـبـود هـدایـت نـمـی شـدیـم           روحی فداك، حضرت عشق آفرین، حسین

اول خـدا بـرای تو روضه گـرفـته است           اول گریست بهـر تو روح الامین حسین

مـا نـوکـران مــادر فـضـل و کـرامـتـیـم           ما را بخـر به حـرمت اُم الـبـنـین حسین

محـشر هـمه به دور شما سیـنه می‌زنـیم           با این نـوا و زمزمۀ دلنـشـین "حسین..."

بـنــده بــدون گـریـه مـقــرب نـمـی‌شـود           این نکته نزد ما شده عـین الیقـین حسین

یک سـال می‌شـود که به فکـر زیـارتـیم           ما را به کـربـلا بـرسان اربعـین حـسین

عمری است آه ما همه از آه زینب است           در گوش ماست سوز ندایی حزین "حسین"

رحمی به حال خواهر خود کن مقـابلش           پرپر نزن، نکـش بدنت را زمین، حسین

بالای نـیـزه رفـتی و از حال رفـته است           در پای نیزه خواهر خود را ببین، حسین

قـلـبی که با حـضور شـما پـا نمی‌شود            مـحـبـوب خـانـوادۀ زهــرا نـمـی‌شـود

انـسان بی‌حـسین چـو بیـمـار لاعـلاج            دردش به هـیـچ وجـه مـداوا نـمی‌شود

عین هزار سال رکوعش قـبول نیست            قـدّی که سـمـت کـربـبـلا تـا نـمی‌شود

تنها نه اینکه زنده کند مُرده را حسین            بـی‌مـهـر او مسیـح، مسیـحـا نمی‌شود

همچون رسالتی که روی دوش مصطفاست            جز او کسی به دوش نبی جا نمی‌شود

روزی به روی سینۀ احمد نشسته بود            امـروز، شـمـر از بدنـش پـا نـمی‌شود

می‌خواست از گـلو سر او را جدا کند            خـیـلی تـلاش می‌کـند… امـا نمی‌شود

جز آن که از قـفـا ببـرد از حسین سر            از کـار قـاتـلـش گـرهـی وا نـمی‌شـود

دلی که نیست حـسینـیۀ غـمت دل نیست           بـدون حُـب تو ایـمان خـلق کـامل نیست

هزار شکر که بر دوش ما تمامی عـمر           به غیر بیـرق تو بیـرقی حـمـایـل نیست

بـریـده‌ام ز هـمه تـا رسـم بـه درگـاهـت           چنان که عقـربۀ دل بجز تو مایل نیست

به راه عـشق تو باید که جـان فـدا کردن           اگر چه جان جهان در ره تو قابل نیست

به تـیغ پـیک اجـل بـوسـه می زنم آن دم           که روح و جان مرا جلوۀ تو شامل نیست

چنان که نـار بـسوزد تـمـام قامت چوب           دل بدون تو را جز شراره حاصل نیست

همای اوج سعـادت به بام اوست همیشه           هرآنکه در همۀ عمر از تو غافل نیست

تو آن جهاد کبـیـری که نیـست مانـنـدت           که راه توست حقیقت که راه باطل نیست

به جای دوش پیمبر نشسته‌ای تو به نیزه           چه شد که رأس تو را غیر تشت منزل نیست

هر چند که از داغ تو مرثیه به دوشم            یک آهِ عـزا را به دو عـالـم نـفـروشم

مـن طـایـر قـدسـم به زمیـن آمـده‌ام تا            از برکۀ انـدوه تو یک جـرعـه بنوشم

شور تو شعوری به من آموخت که تا مرگ            در بزم غمت کم نشود جوش و خروشم

بـا روی سـیــاه آمــده‌ام نــوکــری تـو            لطف تو به من گفت که چون جون بکوشم

عمری است که روی لب من نام "حسین" است            ذکری به جز این ذکر نرفته است به گوشم

بر تو نکـنم گـریه کم از مـرغ هـوایـم            در سوگ تو ضجّه نزنم کم ز وحوشم

ای کاش به جای کفن ای بی‌کفن ارباب            پـیـراهـن مـشکـی عـزای تـو بـپـوشـم